De mentale kant van diabetes

Nu weet ik dat ik daar in mijn leven niet meer op hoef te rekenen. En als ik uitga van dit scenario, kan het alleen maar meevallen.

Niet onschuldig

Diabetes. Het klinkt zo onschuldig, maar dat is het niet. Type 1 is vaak ook niet de diabetes van je oma, je oude buurman of de gewichtige collega van je werk. Tel daarbij op dat de meeste mensen niet weten wat het echt inhoudt. Ook dat, schreef ik al eerder, kan je ze niet kwalijk nemen, maar dan is het lastig om mensen de ernst van de aandoening te laten inzien. Ernst? Diabetes is best ernstig. Je kunt er blind van worden of je tenen moeten geamputeerd worden doordat je zenuwschade krijgt. Je nieren lopen schade op en lage waarden doen ook wat met je hersenen. Gelukkig gebeurt dat niet bij iedereen, maar ik ken mensen met diabetes die dit wel overkomen is.

Ik wil niet te dramatisch doen over diabetes. Aan de andere kant moet ik dat misschien wel doen. Diabetes is ernstig en je hebt er geen dag, zelfs geen uur ‘vrij’ van. Het is er altijd. In de vakantie, in bed en op een feestje. Op kantoor, in moeilijke gesprekken en tijdens die fijne wandeling in het bos. In de bioscoop tijdens de film, als het net heel stil is en je vergeten bent je alarmen uit te zetten, als je in bed ligt en wilt slapen en in de supermarkt als je net bij de kassa staat. Als je griep krijgt en dan gelijk alles helemaal niet meer te regelen is.

Downgraden

Dat downgraden van diabetes komt in mijn geval voort uit de wens het niet te hebben en er vooral geen last van te hebben. Dat laatste vooral. Ik wil gezien worden als mezelf en niet als persoon met diabetes (of erger, als diabeet). Of tijdens een overleg niet uit mijn woorden kunnen komen omdat ik een hypo heb. Ik wil niet uit een overleg lopen omdat ik even wat moet eten. Of met een hoofd vol watten zitten omdat mijn bloedsuiker te hoog is. Of wachten tot het allemaal weer binnen de lijntjes zit. Dat wil ik allemaal niet. En dat is best moeilijk en vooral veel om los te laten.

Koolhydraten

Eten is ook zoiets. Diabetes zorgt er bij mij voor dat ik af en toe een ongezonde relatie heb met alles waar koolhydraten in zitten. Tegenstrijdig is dat. Koolhydraten heb je nodig om te leven maar zorgen er ook voor dat je bloedsuiker omhoog gaat. Daar komt de insuline om de hoek kijken, die eenmaal in je lijf, er voor kan zorgen dat die bloedsuikers weer naar beneden gaan. Maar, de ene koolhydraat is de andere niet en ook de ene dag is de andere niet. Die 2 boterhammen waar je de ene dag 4 eenheden insuline tegenover zet, sturen je de ene dag rechtstreeks een hypo in en de volgende dag zorgen ze voor een keurig lijntje dat ook nog eens binnen de lijntjes zit.

Feit blijft dat je wel koolhydraten nodig hebt om te blijven leven.

Frustraties komen niet alleen voort uit te hoge waarden die niet naar beneden te fikken zijn, maar te lage waarden zijn ook vreselijk. Wie wil er nou wat gaan eten als je net in je bed ligt en je tanden gepoetst hebt.

Ik doe het nooit goed

Dat dus hè. Je doet het nooit goed. Ik doe het nooit goed of in elk geval niet goed genoeg. Er kan altijd iets beter, strakker of beter overdacht. Je HbA1c kan lager, je time in range hoger en was die ene piek op vrijdagavond nu niet te voorkomen?