Pepernoten

En die was vandaag. Er was een gevarieerd programma met interessante workshops en activiteiten in de buitenlucht. Fijn om heel veel collega’s weer ‘live’ te kunnen zien, in een andere setting dan alleen zakelijk. Ik prijs me gelukkig dat ik voor een werkgever werk die dat voor zijn werknemers organiseert.

Ook de interne mens werd goed verzorgd. Aan het einde van de dag kregen we een zakje pepernoten (of eigenlijk kruidnoten maar dat bekt toch niet zo lekker) mee. Pepernoten, hoor ik u denken? Het is augustus. Ja, het is augustus, maar zo gek is het niet wanneer je in dezelfde plaats werkt als waar de grootste en oudste pepernotenfabriek van heel Nederland staat. Die aan het einde van het jaar overal popup-stores opent waar zij hun waar verkopen. Die leverancier die sinds de 19e eeuw al hofleverancier is. Díe pepernoten dus.

Op weg naar huis begon mijn sensor lelijk te piepen. Een hypo. Het enige wat ik zo snel bij de hand had, was dat zakje pepernoten. Dat heb ik opengemaakt. Dit waren niet zo maar pepernoten. Er zaten ook stukjes noot in. Ik heb me ingehouden en niet meer gegeten dan ik dacht dat nodig was om die hypo te elimineren. Thuisgekomen bleken het geen pepernoten maar cookiccini’s. Volgens de leverancier een kruising tussen pepernoten en de Italiaanse cantuccini. Van de naam van dit baksel, daar vind ik wat van. Voornamelijk onuitsprekelijk, maar dat maakt helemaal niets uit als je ze eenmaal geproefd hebt. Ik denk dat ik een nieuwe verslaving heb…

Bron afbeelding: van de website van Van Delft Chocolates